Fernando Escartín

Het grote moment van Fernando Escartin lijkt aangebroken. Na ritwinst en een derde plaats in de eindstand in de Tour, is de Spaanse klimmer uit Biescas, aan de voet van de Puerto de Cotefablo, een traingscol van Fernando, de superfavoriet bij de start van de Ronde van Spanje 1999.

De achtste etappe voert de renners naar de hel, de Alto de l'Angliru/El Gamonal. Terwijl Pavel Tonkov, Roberto Heras en José Maria Jimenez een fantastisch één tegen één gevecht uitvoeren, ligt Escartin al lang in het ziekenhuis. Fernando viel tijdens de ongelooflijke afdaling van de Alto de Cobertoria. Hij dook over een vangrail (het was verschrikkelijk slecht weer) en blesserde zich zodanig aan de pols dat verder rijden gewoon onmogelijk was. De tijd van Escartin leek voorbij. In 2000 toonde Heras zich de betere klimmer. In 2001 reed hij alleen nog maar knap in de Ronde van Catalonië, waarin hij tweede eindigde.
Tom Vandenbussche

14 november 2002

Afgelopen weekend nam Fernando Escartin in een criterium in Spanje afscheid van de wielersport. Hij is dit seizoen trouwens niet de enige want renners als Abraham Olano, Melchior Mauri en Santiago Blanco volgen zijn voorbeeld. Escartin zal vooral bekend blijven als een zeer degelijk klimmer en en ronderenner.

Fernando Escartin Coti wordt geboren op 24 januari 1968 in het Spaanse Bejar. Hij debuteert in 1990 bij het Spaanse Clas-Cajastur maar haalt geen spraakmakende resultaten. In 1991 wordt hij 67ste in de Giro. Progressie komt er in 1992, waar hij 9de in de Midi Libre wordt en 45ste in zijn allereerste Tour.

Voor zijn eerste profzege moet hij wachten tot 1993. Hij wint in Zaragoza, de GP Naquara en de 5de rit in de Ronde van Galicie, waar hij 7de wordt in de eindstand. Daarnaast haalt hij ook nog een resem ereplaatsen : 10de in de Ronde van Valencia, 16de in Parijs-Nice, 8ste in het Internationaal Wegcriterium, 12de in de Ronde van het Baskenland, 10de in de Vuelta, 19de in de Ronde van Asturie, 7de in de Ronde van Zwitserland, hij staat op het derde trapje in het Spaans wielerkampioenschap, hij wordt 30ste in d eTour, 2de in de Trofeo Luis Puig en 19de in de Ronde van Catalonie.

De Clas-ploeg van Escartin gaat in 1994 samen met Mapei. in de Mapei-Clas-trui behaalt hij dat seizoen één overwinning: Las Puertas in Spanje. Maar hij grossiert weer in een heleboel ereplaatsen. Zo wordt hij 8ste in de Ronde van Mallorca, 20ste in Parijs-Nice, 9de in de Catalaanse Week, 8ste in de Ronde van het Baskenland, 9de in de Vuelta, 10de in de Ronde van de Mijnvalleien, 12de in de Tour, 6de in de Ronde van Burgos, 4de in de Ronde van Cuenca en 2de in de Ronde van Catalonie, na Claudio Chiappucci.

Escartin krijgt in 1995 een hele resem ploegmaats bij want zijn werkgever Mapei gaat samen met de Belgische warenhuisketen GB en zo worden Museeuw, Vandenbroucke, Peeters, Ballerini en co ploegmaats. Escartin legt zich binnen de ploeg toe op het rondewerk. Hij haalt dat seizoen wel vijf overwinningen. Hij wint de Ronde van Aragon en neemt één ritzege voor zijn rekening, hij wint ook de Ronde van de Mijnvalleien, waar hij eveneens één rit van wint en hij wint in Zaragoza. Qua ereplaatsen zit het ook niet mis : Hij wordt 10de in Parijs-Nice en de Catalaanse Week, 6de in het Internationaal Wegcriterium en de Ronde van het Baskenland, 10de in de Ronde van Zwitserland en 7de in de Tour. Op het eind van het seizoen verlaat hij Mapei.

En dan begint in 1996 een hoofdstuk Kelme. Dat jaar wint hij één keer : Las Puertas. Hij wordt 12de in de Ronde van Aragon, 2de in de Ronde van Asturie, na El Rey Miguel Indurain, 7de in de Bycicleta Vasca, 6de in de Alpenklassieker, en de Dauphiné Libéré, 3de in het Spaans kampioenschap, 8ste in de Tour, 6de in de Ronde van Galicie en 10de in de Vuelta.

Eén jaar later, in 1997 wint hij vijf wedstrijden in Kelme-trui. Hij wint een rit in de Ronde van Asturie, waar hij derde wordt in de eindstand, hij wordt eindwinnaar in de Ronde van Catalonie en wint er zelf één rit en wint de criteriums in Zaragoza en Navarra. Hij wordt 22ste in Parijs-Nice, 14de in de Ronde van het Baskenland, 2de in de Bycicleta Vasca na Olano, 5de in de Alpenklassieker en de Tour, 3de in de Ronde van Burgos en tweede in de Vuelta, waar Alex Zulle sterker bleek dan Escartin.

En dan komt het jaar 1998 eraan. In dat seizoen wint hij twee keer: een rit in de Ronde van Aragon, waar hij 12de wordt in de eindstand, en een rit in de Ronde van Catalonie, waar hij derde wordt. Hij wordt 9de in de Ronde van Asturie, 8ste in de Bycicleta Vasca, 5de in de Ronde van Castilla Y Leon, 4de in de Ronde van Burgos, en nogmaals tweede in de Vuelta en deze keer na Olano. Geen Tour op zijn palmaras van 1998, maar hij reed nochtans mee. Hij moest opgeven in de 18de rit van de Tour en hij stond op dat moment vierde geklasseerd en had uitzicht op een podiumplaats. Maar de Spaanse ploegen boycotten massaal de Tour als blijkt dat de Franse gerechtelijke diensten razzia houden bij enkele Spaanse teams, w.o. ONCE.

Zijn beste seizoen is zonder enige twijfel 1999. Hij haalt acht overwinningen en niet van de minsten. Hij wint twee ritten in de Ronde van Asturie en de Bycicleta Vasca, waar hij vierde wordt en dan nog drie criteriums. Maar zijn mooiste zege is de 15de rit in de Tour, een Pyreneeenrit van Saint-Gaudens naar Piau-Engaly, een Tour waarin hij mee op het podium mag met zijn derde plaats. Verder wordt hij ook 6de in de Alpenklassieker en 7de in de Ronde van Catalonie.

Geen overwinningen in 2000. Hij wordt wel tweede in de Alpenklassieker na zijn veel jongere landgenoot Iban Mayo, 7de in de Ronde van Catalonie, 8ste in de Tour en 7de in de Vuelta. Op het einde van 2000 verlaat Escartin Kelme.

In 2001 start het Duitse Team Coast met o.m. Alex Zulle, Lars Michaelsen, Frank Hoj, en ook Fernando Escartin. Hij haalt één overwinning dat seizoen, een Spaans criterium. Hij wordt nog wel 7de in de Ronde van Aragon, 17de in de Ronde van Romandie, 9de in de Ronde van Asturie, 11de in de Ronde van Duitsland, 3de in de Ronde van Catalonie, 5de in de Ronde van Burgos, 3de in het Kampioenschap van Zurich waar hij zich een oor liet aannaaien door Ullrich en Bettini die dan nog won en tot slot 10de in de Vuelta.

Maar in 2002 gaat het steil bergaf. Escartin behaalt geen noemenswaardige prestatie meer en met zijn team gaat het ook al niet echt goed. Een zoektocht naar een co-sponsor voor Team Coast mislukt en dat betekent minder budget. Enkele verbintenissen met renners worden daarom niet meer verlengd. Escartin besluit dan maar te stoppen met koersen
Lieven Vanpoucke